Σελίδες

7/12/16

Όπου ανισότητα των φύλων, εκεί πολεμικές συγκρούσεις. Τυχαίο;





Το 2016 μάς αφήνει με μια μικρή μεν αλλά ανησυχητική έκπτωση στα θέματα της κοινωνικής και εθνικής ασφάλειας σε σύγκριση με το 2015. Μόνο δέκα χώρες στον κόσμο σήμερα μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι πλήρως απαλλαγμένες από συγκρούσεις.

Ο πόλεμος και οι συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή εντάθηκαν το 2016. Το ίδιο συνέβη και με το μεταναστευτικό πρόβλημα που κι αυτό εντάθηκε επικίνδυνα τη χρονιά αυτή. Τέλος οι θάνατοι από τα τρομοκρατικά χτυπήματα αυξήθηκαν σε σχέση με πέρυσι κατά 80%.

Σε σύγκριση με το 2014, οι χώρες που σήμερα μπορούν να θεωρηθούν απόλυτα ειρηνικές, δηλαδή δεν έχουν εσωτερικές ή εξωτερικές συγκρούσεις, είναι λιγότερες. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι πιο ειρηνικές χώρες του κόσμου έγιναν ακόμα πιο ειρηνικές τα τελευταία χρόνια, ενώ οι λιγότερο ειρηνικές έγιναν ακόμη πιο λίγο ειρηνικές.

Συνολικά, η πολιτική αστάθεια χειροτέρεψε σε 39 χώρες τον τελευταίο χρόνο, 81 χώρες παρουσίασαν σημάδια βελτίωσης και 79 χώρες χειροτέρεψαν.

Η Ευρώπη παραμένει η πιο ειρηνική περιοχή του κόσμου. Επτά από τις δέκα πιο ειρηνικές χώρες ανήκουν σ’ αυτήν. Ωστόσο δεν είναι απόλυτα θωρακισμένη απέναντι στον πόλεμο: η Βρετανία, η Γαλλία,  το Βέλγιο και άλλες χώρες που έχουν ανακατευτεί στις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο από τη διεθνή τρομοκρατία.

Περίπου 60 εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν πρόσφυγες μεταξύ των ετών 2007 και 2016. Αυτό σημαίνει ότι τα τελευταία εννιά χρόνια το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του εξαιτίας της πολιτικής αστάθειας ή των τοπικών συγκρούσεων. Από αυτά τα 60 εκατομμύρια προσφύγων τα 3 εκατομμύρια είναι πρόσφυγες από τη Συρία.
  
Οι δέκα πιο ειρηνικές χώρες του κόσμου

Ισλανδία
Δανία
Αυστρία
Νέα Ζηλανδία
Ελβετία
Φινλανδία
Καναδάς
Ιαπωνία
Αυστραλία
Τσεχία

Οι δέκα λιγότερο ειρηνικές χώρες του κόσμου

Β. Κορέα
Πακιστάν
Δημοκρατία του Κονγκό
Σουδάν
Σομαλία
Δημοκρατία Κεντρικής Αφρικής
Ν. Σουδάν
Αφγανιστάν
Ιράκ
Συρία



Παράγοντες που συντελούν στην ειρήνη μιας χώρας είναι: η αποδοχή των δικαιωμάτων των άλλων, τα χαμηλά επίπεδα διαφθοράς, η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και μια κυβέρνηση που λειτουργεί σωστά. Σε μια ειρηνική χώρα, ακόμα κι αν προκύψουν σοβαρά προβλήματα, δεν υπάρχει ο κίνδυνος να διαταραχθεί η ειρήνη.


Μολονότι το θέμα της ασφάλειας των γυναικών ανά χώρα δεν φαίνεται να έχει άμεση σχέση με την ειρήνη της κάθε χώρας,  ωστόσο η καλύτερη πρόγνωση για την ειρήνη, σύμφωνα με μια μελέτη που έκανε η καθηγήτρια Βάλερι Χάντσον και οι συνεργάτες της, δεν είναι ο πλούτος, δεν είναι η δημοκρατία ή η εθνικοθρησκευτική ταυτότητα της χώρας, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι γυναίκες της από την κοινωνία και την πολιτεία.

Φαίνεται ότι υπάρχει, μια ισχυρή εσωτερική σύνδεση ανάμεσα στην ατομική ασφάλεια των γυναικών μιας χώρας και τη συνολική ασφάλεια της χώρας αυτής.

Κοινωνίες με παγιωμένη βία κατά των γυναικών είναι πιο πιθανό να εμπλακούν σε βίαιες συγκρούσεις. Αντίθετα κοινωνίες όπου η γυναίκα έχει πετύχει εξίσωση με τον άνδρα σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο έχουν χαμηλά ποσοστά βίας στις διεθνείς κρίσεις και διαμάχες.


Η ανοχή στη σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών δημοσίως, στον βιασμό, στην οικογενειακή βία και στον περιορισμό των δικαιωμάτων των γυναικών δεν είναι καλός δείκτης ασφάλειας ενός κράτους σε πολλά επίπεδα. Χώρες όπου η γυναίκα υπόκειται στη βία, δημόσια και οικογενειακή, δεν της επιτρέπονται οι ίδιες ελευθερίες και τα ίδια δικαιώματα με τον άνδρα, η ατομική της ασφάλεια βρίσκεται σε κίνδυνο και ο νόμος δεν την προστατεύει εξ ίσου με τον άνδρα, είναι οι πιο πιθανές να εμπλακούν και  σε εθνική βία. Η μικρής κλίμακας επιθετικότητα εναντίον της γυναίκας στον ιδιωτικό τομέα συνδέεται με τη μεγάλης κλίμακας επιθετικότητα στον εθνικό τομέα.

Χώρες δημοκρατικές αλλά με υψηλά επίπεδα βίας κατά των γυναικών, με διακρίσεις στη μόρφωσή τους, με μεγάλη θνησιμότητα μητέρων, με τράφικινγκ γυναικών και με ισχνή συμμετοχή τους στην κυβέρνηση είναι τόσο ασταθείς όσο και οι χώρες που δεν έχουν δημοκρατία.

Μια εσωτερική σχέση συνδέει επίσης την ατομική ασφάλεια των γυναικών μιας χώρας με το ποσοστό διαφθοράς που παρατηρείται σ’ αυτή τη χώρα, με την εθνική υγεία και την οικονομική και κοινωνική της ανάπτυξη.

Σε μια κλίμακα 0-4 (όπου το 4 σηματοδοτεί τη χείριστη μεταχείριση των γυναικών), καμιά χώρα δεν βρίσκεται στο μηδέν. Ο μέσος όρος παγκοσμίως είναι 3,04 και επιβεβαιώνει ότι η βία κατά των γυναικών υπάρχει ακόμα και στις πιο εξελιγμένες και δημοκρατικές χώρες.

Στο σχετικό χάρτη παρατηρούμε ότι οι γυναίκες δεν έχουν καμιά ή έχουν ελάχιστη ατομική ασφάλεια σε ολόκληρη την Αφρική και την Ασία, στη Λατινική Αμερική (πλην της Αργεντινής και της Χιλής) και στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια (της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης).  



Οι μόνες χώρες στον κόσμο, όπου η ατομική ασφάλεια των γυναικών βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα είναι εφτά και είναι όλες ευρωπαϊκές: Αυστρία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Σουηδία, Δανία.

Μέσα επίπεδα ασφάλειας για τις γυναίκες συναντούμε στις υπόλοιπες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, στις ΗΠΑ, τον Καναδά,  την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα, την Αργεντινή, τη Χιλή, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.

Οι διακρίσεις επομένως ανάμεσα στα δύο φύλα παίζουν καθοριστικό ρόλο στο πώς μια χώρα αντιλαμβάνεται γενικότερα τις διαφορές μεταξύ των διαφόρων χωρών, κάτι που, αν το καλοσκεφτούμε, είναι απόλυτα λογικό.

Αν σε μια χώρα η γυναίκα θεωρείται κατώτερη, εκεί η αντίληψη περί των ατομικών δικαιωμάτων είναι προβληματική. Αν τα ατομικά δικαιώματα χωλαίνουν σε μια χώρα, εκεί η αντίληψη της συνύπαρξης με τους άλλους είναι προβληματική. Αν η συνύπαρξη με τους άλλους είναι προβληματική, εκεί η συνεννόηση μεταξύ αντίθετων ομάδων μάλλον δεν είναι εφικτή. Αν η συνεννόηση μεταξύ αντίθετων ομάδων μάλλον δεν είναι εφικτή, η προσφυγή στη βία είναι η πιο πιθανή κατάληξη.

Όπου «άλλοι» είναι όσοι δεν συμφωνούν μαζί μας είτε στην εθνική κοινωνία είτε στη διεθνή.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου