"Ποτέ δεν είπα, σ' αγαπώ..."

Ποτέ δεν είπα «σ’ αγαπώ»

ή μάλλον μερικές φορές το είπα

παίζοντας, γελώντας πονηρά,

στέλνοντας σήμα ότι λέω ψέματα

κι όταν εκείνο το παιδί μου είπε

μέσα σε δάκρυα και πνιχτά αναφιλητά

πόσο πολύ με αγάπησε,

ένιωσα τρόμο, ένοχή,

βάρος ασήκωτο

και ευθύνη που δεν άντεχε

η εύθρυπτη υπόστασή μου.

Πώς παραπλάνησα έτσι

έναν αθώο άνθρωπο,

πώς τον ξεγέλασα;

Εγώ

το μόνο που ήθελα

ήταν το ωραίο του σώμα.

Με εκδικήθηκε αργότερα

με τέχνη λεπτεπίλεπτη,

μ’ έκανε να τον αγαπήσω τελικά,

όταν αυτός δεν ένιωθε για μένα

τίποτα, 

τίποτα εντελώς.