"Αυτές τις μέρες πέθαναν πάλι πολλοί..."

Αυτές τις μέρες

πέθαναν πάλι πολλοί,

ένα αγόρι σφάχτηκε

σαν το κατσίκι,

κάποιους τους γάζωσαν ομαδικά

και γέμισε με αίματα η σάλα,

ένα ζευγάρι εκτελέστηκε

μπροστά στα μάτια του παιδιού τους,

κάποια πιο τυχερή

πέθανε εύκολα στο σπίτι της

στα σαράντα τρία της χρόνια,

ένας γέροντας αυτοκτόνησε

αρνούμενος να περιμένει άλλο,

ένας φαντάρος αποκεφαλίστηκε,

μια γυναίκα πυροβολήθηκε στο δρόμο

κι ύστερα από πάνω μαχαιρώθηκε

-έζησε ακόμα κάπου είκοσι λεπτά-

στην προκυμαία 

διαμελίστηκαν οι περιπατητές

που βόλταραν ανύποπτοι.

Μαθαίνουμε τα νέα εμείς,

προσθέτουμε στην αλυσίδα κρίκους,

διότι έχει μεγάλη σημασία

να εξοικειωνόμαστε,

αν και μια θλίψη αδιόρατη

έχει κατακαθίσει μέσα μας

από καιρό.

Ύστερα ήρθε κάποιος

και μας ανήγγειλε το θάνατό του.

Είναι το επόμενο βήμα αυτό,

η εξοικείωση να διευρύνεται,

να λιγοστεύει η θλίψη,

να μάθουμε να βλέπουμε το μελλοθάνατο

με φυσικότητα,

να συναγελαζόμαστε μαζί του

και να τον αποχαιρετούμε έγκαιρα,

αφού δεν έχουν και πολύ νόημα οι αποχαιρετισμοί,

όταν αυτός θα είναι αμέτοχος.

Απόλυτα στο τέλος ψύχραιμοι

θα μάθουμε να κλαίμε μόνο,

κάθε φορά

που ένα παιδί γεννιέται.