Κρεοφάγοι κατά χορτοφάγων

 

Από τα πιο συνηθισμένα επιχειρήματα αυτών που υποστηρίζουν την κρεοφαγία είναι ότι: α) η φύση μάς έχει κάνει παμφάγους και η απουσία κρέατος από το διαιτολόγιό μας θα προκαλέσει μακροπρόθεσμα βλάβες στην υγεία μας και β) οι χορτοφάγοι είναι ουτοπικά άτομα και παραβλέπουν ότι στη φύση υπάρχουν και τα σαρκοφάγα ζώα που ασφαλώς ποτέ δεν θα γίνουν χορτοφάγα.

Δεν θα διαφωνήσω με τα επιχειρήματά τους, που κατά ένα μέρος τα βρίσκω σωστά, θα διαφωνήσω όμως με την αφετηρία των επιχειρημάτων τους, εφόσον αυτά στηρίζονται στην τυφλή συμμόρφωση στις επιταγές της Φύσης.

Αυτή η πίστη στη Φύση, που την προτάσσουμε σε κάθε ευκαιρία για να υποστηρίξουμε τις θέσεις μας, έχει πολλές εξαιρέσεις στον πολιτισμένο μας κόσμο, αλλά, μολονότι βγάζουν μάτι, εμείς αρνούμαστε να τις δούμε.

Παραδείγματος χάριν, δεν αφήνουμε να πεθάνουν τα μωρά που γεννιούνται με κάποιο πρόβλημα, αλλά κάνουμε τα πάντα για να τα κρατήσουμε στη ζωή και, αν είναι δυνατόν, να διορθώσουμε το φυσικό τους ελάττωμα. Με αυτές τις ενέργειές μας όμως ερχόμαστε σε διαφωνία με τη Φύση. Διότι τα θηλυκά ζώα που γεννούν ελαττωματικούς απογόνους, τους εγκαταλείπουν εν ψυχρώ να πεθάνουν και δεν νιώθουν καθόλου στοργή γι’ αυτούς.

Επίσης οι ζωικές μητέρες ανατρέφουν με πολλή αγάπη τα γερά μωρά τους, αλλά, όταν έρθει η ώρα του απογαλακτισμού, το μητρικό φίλτρο εξαφανίζεται ως διά μαγείας και τα διώχνουν με πολλή ασπλαχνία  από κοντά τους, αν και τα παιδιά τους κάνουν πολλές προσπάθειες να μείνουν κοντά στη μητέρα τους. Αυτό, αν ποτέ συμβεί στον πολιτισμένο μας κόσμο, μας προκαλεί αγανάκτηση και οργή. Γιατί εμείς αγαπάμε τους απογόνους μας μέχρι το τέλος του βίου μας, πράγμα «αφύσικο» για τα μέτρα της Φύσης.

Για τα μέτρα της Φύσης, ο άνθρωπος είναι έτοιμος να ζευγαρώσει, όταν μπει στην εφηβεία. Λογικά λοιπόν πρέπει να επιτρέπουμε στα παιδιά μας να ζευγαρώνουν από δώδεκα χρονών και να φέρνουν στη συνέχεια τα δικά τους παιδιά στον κόσμο, όσα χρόνια βρίσκονται στην αναπαραγωγική ηλικία.

Κάποιοι καθυστερημένοι πληθυσμοί που ζουν ακόμα πολύ κοντά στη φύση το κάνουν. Στην πολιτισμένη όμως κοινωνία αυτό είναι απαράδεκτο. Έχουμε μάλιστα θεσπίσει νόμους που προστατεύουν τους εφήβους από τέτοιες σεξουαλικές εμπειρίες και βάζουμε στη φυλακή τους παιδόφιλους και όσους γενικώς αποπλανούν άτομα κάτω των δεκαέξι ετών.  Ερχόμαστε όμως έτσι σε αντίθεση με τις επιταγές της Φύσης, αλλά δεν μας απασχολεί καθόλου αυτό.

Σχετικά με την αναπαραγωγή μας, προγραμματίζουμε πόσα παιδιά θέλουμε και αποφεύγουμε τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες με πολλά τεχνάσματα και κόλπα, ευρισκόμενοι στην ουσία σε συνεχή πόλεμο με τη Φύση που θέλει να βλέπει να γεννιούνται παιδιά με κάθε σεξουαλική μας συνεύρεση. Μερικοί μάλιστα από μας, δεδηλωμένοι εχθροί της προφανώς, αρνούνται να αφήσουν πίσω τους ακόμα και ένα απόγονο και προτιμούν να μείνουν άτεκνοι. Αφύσικη συμπεριφορά ολωσδιόλου.

Στη Φύση επικρατεί ο νόμος του ισχυρότερου, ένας νόμος που τον μαθαίνουμε όλοι στο σχολείο από τη μικρή μας ηλικία, αλλά παράλληλα το σχολείο μάς μαθαίνει να προστατεύουμε και να σεβόμαστε τον πιο αδύναμο από μας. Κάνουμε πολύ καλά βεβαίως που προστατεύουμε τον αδύναμο, αλλά με τον τρόπο αυτό ερχόμαστε σε ευθεία αντίθεση με τη Φύση που μας θέλει επιθετικούς και σκληρούς, ώστε να έχουμε περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Η πολιτισμένη κοινωνία απεχθάνεται αυτό τον φυσικό νόμο και καταγγέλλει τις περιπτώσεις ατόμων που τον ακολουθούν.

Η Ιατρική, μια επιστήμη που αγνοεί η Φύση, όπως αγνοεί γενικώς όλες τις επιστήμες, κάνει τα πάντα για να διατηρήσει τον άνθρωπο υγιή, αρτιμελή και μακρόβιο ερχόμενη σε σύγκρουση με τη Φύση που θέλει να βγάλει μερικούς από μας πιο νωρίς από τη μέση. Η αρρώστια είναι κάτι που προκαλεί η Φύση και, αν θέλουμε να συμμορφωθούμε με τις επιταγές της, πρέπει, όσοι αρρωσταίνουν, να αφήνονται να πεθάνουν. Κάθε προσπάθεια να αναχαιτισθεί η αρρώστια και να ιαθεί ο ασθενής είναι πόλεμος ενάντια στη Φύση. Καθόλου δεν μας προβληματίζει εννοείται αυτό και κάνουμε τα πάντα για να νικήσουμε τη Φύση και να θεραπεύσουμε τον άρρωστο.

Εννοείται πως κάθε εξωτερική επέμβαση που αλλάζει το σχήμα της μύτης μας, που αφαιρεί το πάχος ή την τριχοφυΐα μας, που αλλάζει το φύλο μας είναι ασέβεια προς τη Φύση που μας θέλει άντρες, ενώ εμείς θέλουμε να είμαστε γυναίκες και αντιστρόφως ή μας θέλει με μεγάλες, στραβές μύτες, χοντρούς και τριχωτούς, ενώ εμείς δεν θέλουμε.

Θα μπορούσα να συνεχίσω και με πολλά άλλα παραδείγματα, όμως καλύτερα να επιστρέψω στον αρχικό προβληματισμό, αν δηλαδή πρέπει να είμαστε κρεοφάγοι, εφόσον έτσι μας έφτιαξε η Φύση.

Το ότι πολλά είδη ζώων είναι σαρκοφάγα είναι κάτι που το ξέρουμε και το αποδεχόμαστε και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Βεβαίως δεν τρελαινόμαστε να βλέπουμε σκηνές όπου το σαρκοφάγο κατασπαράζει το θήραμά του ζωντανό και εφόσον ένα τέτοιο θέαμα δεν μας συναρπάζει, σημαίνει ότι διαφωνούμε με αυτό που συμβαίνει στην άγρια φύση.

Έξω από τον πολιτισμένο μας κόσμο υπάρχει ένας  σκληρός κόσμος, βίαιος και γεμάτος αίμα και θάνατο. Εκεί δεν μπορούμε να επέμβουμε, είμαστε εντελώς ανίσχυροι (προς το παρόν τουλάχιστον). Ως πολιτισμένοι νιώθουμε συμπάθεια προς όλα τα ζωντανά πλάσματα που ζουν σύμφωνα με τις προδιαγραφές τους και δεν κάνουμε διάκριση ανάμεσα στο φυτοφάγο ελάφι που κατασπαράζεται και στο σαρκοφάγο λιοντάρι που το κατασπαράζει. Την ίδια συμπάθεια πρέπει να νιώθουμε ακόμα και για πλάσματα που μας προκαλούν ανατριχίλα, όπως το φίδι ή ο κροκόδειλος, επειδή και αυτά ζουν σύμφωνα με τις φυσικές τους προδιαγραφές και δεν μπορούν να ζήσουν με κανένα άλλον τρόπο.

Άρα το επιχείρημα ότι πρέπει να είμαστε κρεοφάγοι, διότι στη φύση υπάρχουν και τα σαρκοφάγα ζώα είναι για ένα πολιτισμένο άνθρωπο σαθρό και δεν χρειάζεται να το αναλύσω περισσότερο.

Ερχόμαστε τώρα στο επιχείρημα ότι δεν μπορούμε να γίνουμε χορτοφάγοι, διότι οι φυσικές μας προδιαγραφές είναι να είμαστε παμφάγοι.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος, όταν ακόμα έμοιαζε με πίθηκο, ήταν χορτοφάγος και άρα στην αρχή της πορείας μας σε τούτο τον κόσμο, ήμασταν όλοι χορτοφάγοι, άρα η Φύση μάς προόριζε για χορτοφάγους. Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και να μην είναι. Δεν θα επιμείνω σ’ αυτό το επιχείρημα.

Ξέρουμε ότι για χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος τρέφεται με κρέας και χάρη σ’ αυτό μπόρεσε να αποφύγει λιμούς και σιτοδείες και να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον που δεν ήταν σχεδόν ποτέ ευνοϊκό γι’ αυτόν. Η κρεοφαγία έγινε μέρος της ανθρώπινης κουλτούρας (οργανωμένη κτηνοτροφία, εμπόριο, τελετές, θυσίες, νηστείες, γιορτές, μενού, συνταγές, σφαγεία, ρεστοράν κλπ).

Μολονότι πάντα υπήρχαν ομάδες ανθρώπων στην Ιστορία που για λόγους θρησκευτικούς ή άλλους απέφευγαν την κατανάλωση κρέατος, όλο το παρελθόν μας είναι σφραγισμένο από την κουλτούρα της κρεοφαγίας. Είναι επομένως πολύ δύσκολο να ξεριζωθεί αυτή συνήθεια από τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Δεν είναι όμως ακατόρθωτο.

Επειδή στην εποχή μας ο άνθρωπος  έχει εκδηλώσει μια νέα ευαισθησία που δεν είχε στο παρελθόν. Η ευαισθησία αυτή απευθύνεται σε κάθε πλάσμα, ανθρώπινο ή όχι, που υφίσταται κακοποίηση και θάνατο.

Έτσι:

Η δουλεία πλέον έχει απαγορευτεί.

Το ίδιο και τα βασανιστήρια και η απάνθρωπη μεταχείριση ατόμων, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτά.

Όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται ίσοι.

Η θανατική ποινή έχει πλέον περιοριστεί σε ελάχιστες χώρες.

Διεθνείς οργανώσεις παρακολουθούν σε κάθε χώρα και καταγγέλλουν περιπτώσεις βίας ή κρατικής αυθαιρεσίας, κατά των πολιτών, των γυναικών και των παιδιών, των έγκλειστων σε φυλακές, των αιχμαλώτων πολέμου, των προσφύγων, των μεταναστών.

Οι οικολογικές οργανώσεις προσπαθούν να σώσουν το φυσικό περιβάλλον από τη μόλυνση της ανθρώπινης επέμβασης. Εντοπίζονται τα ζωικά είδη που βρίσκονται σε κίνδυνο και προστατεύονται.

Από το σημείο αυτό ως την ευαισθητοποίηση απέναντι στα ζώα που εκτρέφουμε προς ίδιον όφελος η απόσταση είναι ελάχιστη.

Ο σύγχρονος άνθρωπος απαιτεί να αντιμετωπίζονται αυτά τα ζώα με σεβασμό και επίσης σε πολλές περιπτώσεις απαιτεί να εγκαταλειφθούν συνήθειες που συνοδεύουν την καθημερινότητά μας, όπως  να χρησιμοποιούμε τις γούνες και το δέρμα τους για ένδυση, εφόσον έχουμε πάμπολλες άλλες εναλλακτικές λύσεις. Απαιτεί επίσης τα ζώα που χρησιμοποιούμε για τη διατροφή μας να ζουν σε συνθήκες φυσιολογικές και να θανατώνονται με ευθανασία και όχι με βάναυσο τρόπο.

Δυστυχώς η παγκόσμια βιομηχανία κρέατος δεν έχει τις ίδιες ευαισθησίες, εφόσον εδώ υπάρχουν μυθικά κέρδη από την εκμετάλλευση των ζώων, μια και η οικονομική άνοδος των τελευταίων δεκαετιών άνοιξε ακόμα περισσότερες αγορές κρέατος.

Οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες εκτρέφονται, αναπαράγονται και θανατώνονται τα ζώα αυτά είναι συνθήκες κόλασης, αλλά οι καθημερινοί άνθρωποι δεν έχουν ιδέα, καθώς δεν συμφέρει να έρχονται στο φως εικόνες από τα εκτροφεία και τα σφαγεία παντού στον κόσμο. Αν ήξεραν τι ακριβώς γίνεται εκεί μέσα, είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα σταματούσαν να καταναλώνουν κρέας την επόμενη κιόλας στιγμή. Δεν θα το μάθουν ωστόσο, γιατί τίποτε σχεδόν δεν έρχεται στη δημοσιότητα.

Παρ’ όλα αυτά, το ερώτημα παραμένει: αν σταματήσουμε να καταναλώνουμε κρέας, θα πάθει κάτι η υγεία μας; Η άποψή μου είναι ότι δεν θα πάθει απολύτως τίποτα, αν μάθουμε να τρεφόμαστε σωστά, όπως τίποτα δεν παθαίνουν οι απανταχού χορτοφάγοι, το διαιτολόγιο των οποίων είναι εμπλουτισμένο με όλες τις απαραίτητες για τον οργανισμό μας ουσίες.

Όμως η κουλτούρα του κρέατος είναι βαθιά ριζωμένη στις κοινωνίες μας και δύσκολα θα πειστεί κανείς να εγκαταλείψει τις διατροφικές συνήθειες που έχει από παιδί. Σε μια υποθετική κοινωνία, όπου το κρέας θα ήταν απόν από την αγορά, ο κόσμος δεν θα το έψαχνε, θα τρεφόταν από όλα τα υπόλοιπα αγαθά της γης και δεν θα ένιωθε την έλλειψή του. Όμως μια τέτοια κοινωνία είναι ακόμα πολύ μακριά.

Προς το παρόν, το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι να πληθύνουν οι χορτοφάγοι και οι κρεοφάγοι να μην τους επιτίθενται με αβάσιμα επιχειρήματα.

Εμείς που δεν είμαστε χορτοφάγοι, ας έχουμε τουλάχιστον το νου μας: να πληρούν τα εκτροφεία ζώων και τα σφαγεία τις απαραίτητες  προϋποθέσεις, ώστε τα ζώα να ζουν φυσιολογικά και να πεθαίνουν χωρίς πόνο και αγωνία.

Και ας αρκεστούμε στην κατανάλωση κρέατος  μία φορά την εβδομάδα. Θα κάνει καλό στην υγεία μας και θα περιορίσει την απληστία των κρεαταγορών.

Η διακήρυξη των δικαιωμάτων των ζώων

Άρθρο πρώτο.

Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.

Άρθρο δεύτερο.

1. Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου.

2. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για το καλό των ζώων.

3. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο.

Άρθρο τρίτο.

1. Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά.

2. Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική, πρέπει να γίνει στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμιά πρόκληση αγωνίας του ζώου.

Άρθρο τέταρτο.

1. Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο (γη, θάλασσα, αέρας) και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους.

2. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου, ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς, είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων του.

Άρθρο πέμπτο.

1. Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του.

2. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών από τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.

Άρθρο έκτο.

1. Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα.

2. Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.

Άρθρο έβδομο.

Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυσή τους υποχρεωτική.

Άρθρο όγδοο.

1. Οποιοσδήποτε πειραματισμός πάνω στα ζώα, ιατρικός, επιστημονικός, κλπ. αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό.

2. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.

Άρθρο ένατο.

Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.

Άρθρο δέκατο.

1. Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση των ανθρώπων.

2. Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.

Άρθρο ενδέκατο.

Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή.

Άρθρο δωδέκατο.

1. Κάθε πράξη που προκαλεί θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί "γενοκτονία", έγκλημα απέναντι στο είδος.

2. Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.

Άρθρο δέκατο τρίτο.

1. Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο.

2. Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί και μόνο οι σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.

Άρθρο δέκατο τέταρτο.

1. Οι οργανισμοί προστασίας και προάσπισης των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση.

2. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν από τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.

Διεθνής Ένωση Δικαιωμάτων των Ζώων - Παρίσι 1978

 http://www.animalbank.org/gia_ta_zoa.htm