Αυτό το βιντεάκι ομολογώ πως το παρακολούθησα με
δυσκολία και με πολλή αποστροφή.
Έχει όλα τα στοιχεία για να αισθανθεί κανείς απέχθεια:
Δυο θανατηφόρα και επικίνδυνα πλάσματα, για τα οποία
δεν είναι καθόλου εύκολο να νιώσεις συμπάθεια.
Τη μοχθηρή ανθρώπινη παρέμβαση που τα έκλεισε
σκόπιμα σε ένα κουτί για να παρακολουθήσει τη σύγκρουσή τους.
Μάχη έως θανάτου, από αυτές που κατά εκατομμύρια
επαναλαμβάνονται καθημερινά στην άγρια φύση, μολονότι εμείς δεν τις παίρνουμε
καν είδηση.
Παρ’ όλα αυτά έσφιξα την καρδιά μου και το παρακολούθησα. Ήθελα να δω πώς η Φύση δουλεύει σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν δυο πλάσματά της, αθώα απολύτως, εφόσον δεν επέλεξαν να είναι αυτό που είναι και δεν μπορούν εννοείται να αντιδράσουν παρά μόνο με τον τρόπο που έχει εμφυτευθεί στον φτωχό τους εγκέφαλο, ήθελα λοιπόν να δω, όταν βρίσκονται δυο τέτοια πλάσματα αντιμέτωπα, πώς αντιδρούν, πώς υπερασπίζονται την απολύτως ασήμαντη ζωή τους και πώς προσπαθούν να σκοτώσουν τον υποτιθέμενο εχθρό τους.
Γιατί υποτιθέμενος;
Διότι, αν αυτά τα δύο πλάσματα βρίσκονταν στη φύση
και όχι μέσα στο κουτί, το καθένα θα ακολουθούσε το δρόμο του, τον αυτόματο,
μηχανικό δρόμο του αδιαφορώντας για το άλλο. Η μοχθηρή ανθρώπινη παρέμβαση τα
υποχρέωσε να στριμωχτούν μέσα στο κουτί και τότε η Φύση έβαλε μπροστά τους
γνωστούς μηχανισμούς της για την υπεράσπιση του
πολύ μικρού ζωτικού τους χώρου. Ο άλλος απέναντι έπρεπε πάση θυσία να
εκλείψει.
Τα συγκεκριμένα ζώα ήταν ισοδύναμα – φρόντισε γι’
αυτό ο μοχθηρός άνθρωπος, γνήσιο τέκνο της μοχθηρής Φύσης κι αυτός.
Η αράχνη είναι η λεγόμενη «μαύρη χήρα». Το δηλητήριό
της είναι δεκαπέντε φορές πιο ισχυρό από αυτό του κροταλία. Το δάγκωμά της
αποβαίνει μοιραίο κυρίως για τα μικρά παιδιά και φυσικά για τα έντομα που
καταναλώνει για την τροφή της, όπως μύγες, κουνούπια, σκαθάρια, κάμπιες.
Ανθρώπους ή άλλα είδη που δεν της χρησιμεύουν ως τροφή δεν τα δαγκώνει, εκτός
αν νιώσει ότι απειλείται. Σκορπιούς, όπως διάβασα, δεν τρώει πάντως.
Ο σκορπιός είναι στενότατος συγγενής της αράχνης. Το
δηλητήριο στο κεντρί του μπορεί να σκοτώσει κι αυτό μικρά παιδιά (καμιά φορά
και μεγάλους), κυρίως όμως σκοτώνει έντομα και άλλα ζωύφια που αποτελούν την
τροφή του. Διάβασα ότι τρώει και αράχνες. Ασφαλώς όχι τα θηρία αυτά που
λέγονται «μαύρες χήρες», δεν θα έπαιζε κορώνα γράμματα τη ζωή του για ένα
τέτοιο γεύμα.
Κοινό χαρακτηριστικό και του σκορπιού και της
αράχνης είναι ότι το θηλυκό, μετά τη γονιμοποίησή του, καταβροχθίζει το
αρσενικό και το κάνει λίπος απαραίτητο για όσο κρατά η κύηση. Έτσι έχει
αποφασίσει η Μητέρα Φύση και ποιο πλάσμα της μπορεί να πάει κόντρα στις σοφές
αποφάσεις της; Ο κόσμος εκεί έξω δεν
είναι καθόλου ειδυλλιακός, το ξέρουν καλά όσοι ζουν εκτός των τειχών του
πολιτισμού.
Έχουμε λοιπόν εδώ δυο ασυμπάθιστα φυσικά πλάσματα
που μάλλον μας προκαλούν απέχθεια παρά στοργή. Δεν είναι βλέπετε γλυκές,
χαδιάρικες γατούλες ή σκυλάκια που μας
κοιτάζουν με ανυπόκριτη αγάπη ή κανένα καναρίνι που φυλακισμένο στο κλουβί του
με τα φτεράκια του αχρηστευμένα κελαηδά για την ευχαρίστηση των αυτιών μας κόντρα
στη Φύση που το έπλασε για να πετά.
Εδώ έχουμε δυο πλάσματα που ο άνθρωπος τα αποφεύγει,
τα φοβάται και τα σιχαίνεται. Εντάξει, κανείς δεν μας υποχρεώνει να έχουμε ως
κατοικίδια στο σπίτι μας σκορπιούς και αράχνες, ας ζήσουν μακριά από μας, στο
φυσικό τους περιβάλλον, ας μην τα πειράζουμε για να μη μας πειράζουν κι εκείνα.
Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε την ανθρώπινη
παρέμβαση. Βάλαμε δυο ισοδύναμα δηλητηριώδη πλάσματα το ένα απέναντι στο άλλο
και τώρα χαζεύουμε να δούμε τι θα κάνουν.
Όσοι δεν αηδιάζετε και δεν ανατριχιάζετε, δείτε το
βίντεο. Δείτε πώς δυο ετερόκλιτα πλάσματα προσπαθούν να
σώσουν τη ζωή τους αμυνόμενα και επιτιθέμενα. Η μονομαχία θα τελειώσει με τον
θάνατο του ενός, δεν υπάρχει δίοδος διαφυγής από το στενό κουτί. Κυρίως όμως
δεν υπάρχει δίοδος διαφορετικής αντίδρασης μέσα στον μικρό τους εγκέφαλο.
Θα μπορούσαν, αν είχαν τη δυνατότητα διαφορετικής
συμπεριφοράς, να καθίσουν το καθένα σε μια γωνιά αδιαφορώντας για το άλλο και
να περιμένουν για ό,τι ήθελε προκύψει. Έτσι κι αλλιώς ο αντίπαλος δεν
τρώγεται. Άλλες διαφορές δεν έχουν. Ο ζωτικός χώρος είναι μικρός, αλλά τα χωρά
και τα δυο. Εξάλλου, αν ο αντίπαλος πέσει νεκρός, δεν πρόκειται να αλλάξει
τίποτα. Ο νικητής θα είναι μόνος μέσα σε ένα κουτί.
Όμως η αίσθηση του κινδύνου, του απροσδιόριστου
κινδύνου που προκαλεί ένα διαφορετικό πλάσμα στον ίδιο ζωτικό χώρο καθώς και η
εκ φύσεως μοναχικότητα που τα διακρίνει
και τα δύο θα πυροδοτήσει μια θανατηφόρα επιθετικότητα. Έχουν και τα δύο
θανατηφόρο δηλητήριο και θα μονομαχήσουν μέχρι τέλους.
Χωρίς λόγο.
Αγνοούν φυσικά ότι αποτελούν θέαμα για κάποιο
Ανώτερο Νου που τα έφερε σκόπιμα σε αντιπαράθεση. Αγνοούν ότι αυτός που θα
σκοτώσει τον άλλον θα σκοτωθεί με τη σειρά του από τον Ανώτερο Νου. Αγνοούν ότι
βιντεοσκοπούνται και ότι το βίντεο θα ανέβει στο διαδίκτυο για να το
παρακολουθήσουν κατόπιν εκατομμύρια Ανώτεροι Νόες.
Αγνοούν ότι δεν έχει νόημα να σκοτώσει ο ένας τον
άλλον. Απλώς υπακούουν στα φονικά τους ένστικτα που τους παρακινούν να
χρησιμοποιήσουν τη φονικό τους δηλητήριο για να εξοντώσουν τον απέναντι. Δεν
είναι ο σκορπιός ή η αράχνη που μας παρέχουν αυτό το αποτρόπαιο θέαμα, είναι η
ίδια η Φύση που τα καθοδηγεί με απροκάλυπτο και ωμό τρόπο.
Δείτε λοιπόν τη Φύση.
Σκεφτείτε τώρα τι γίνεται και με μας, τους Ανώτερους
Νόες. Πόσο πολύ μοιάζουμε με τον σκορπιό και την αράχνη.
Πόσο πολύ λειτουργούμε ακόμα με το ένστικτο, εμείς οι Ανώτεροι. Φυσικά, ως πολιτισμένοι, έχουμε πολιτισμένες
δικαιολογίες για να ξεκινήσουμε τα φονικά. Στη βάση όμως είναι οι ίδιες αιτίες:
Ορμή για φόνο.
Επέκταση με κάθε τρόπο, ακόμα και με σφαγές, του
ζωτικού μας χώρου ή υπεράσπισή του.
Εχθρότητα προς τον άλλον.
Δεν περνά φυσικά από το μυαλό μας ότι είμαστε κι
εμείς κλεισμένοι σ’ ένα κουτί και ότι, ακόμα κι αν εξοντώσουμε τον άλλο που
στέκεται απέναντι, δεν θα αποφύγουμε τον θάνατο που μας περιμένει λίγο
πιο κάτω.
Και το χειρότερο σενάριο δεν είναι αυτό.
Το χειρότερο σενάριο είναι να μας παρακολουθούν και
να διασκεδάζουν με τις φονικές μας συγκρούσεις κάποιοι άλλοι Νόες, ακόμα πιο
ανώτεροι από μας.
Εδώ το βίντεο: :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου