"Οι λαθραίοι"

Ανάβω το τσιγάρο

-εκείνοι τρέχουν,

κάποιοι κρατάνε ρόπαλα

και τους χτυπούν,

εκείνοι σκύβουν-

φυσάω τον καπνό

-κάποιος

μ ένα παιδί στην αγκαλιά

σωριάζεται στο χώμα

με τρικλοποδιά-

ρίχνω τη στάχτη στο τασάκι

-κοπάδια περπατούν

σε τόπο έρημο,

γλιστρούν

κάτω από σύρματα αγκαθωτά-

ρουφάω τον καπνό,

τον ξεφυσώ

-κάτω από σύρματα αγκαθωτά

περνούν

σέρνοντας τα παιδιά τους

κι ύστερα τρέχουν

σε ένα τόπο έρημο-

ρίχνω τη στάχτη στο τασάκι

-μπορείς να πεις

ότι είναι κατσαρίδες

που από χαραμάδες εισχωρούν

στο σπίτι σου,

χιλιάδες κατσαρίδες

που τους πρέπει

άγριο πάτημα,

ανήλεο κυνηγητό,

είναι κι αυτή

μια ανάγνωση του φαινομένου-

τραβάω την τελευταία ρουφηξιά,

ύστερα παίρνω το ποτήρι

με το δροσερό νερό

και πίνω.

Κι εκεί επάνω,

ακριβώς εκεί,

καθώς το δροσερό νερό

κυλάει στο λαρύγγι μου,

δάκρυα αναβλύζουν

ξαφνικά

από τα μάτια μου.