Εφήμερα νεανικά οράματα

 Θα έπρεπε κανονικά, μετά από σαράντα ένα χρόνια συλλαλητηρίων, διαμαρτυριών, πορειών προς διάφορες πρεσβείες, συγκρούσεων με την αστυνομία, τραυματισμών, θανάτων και γενικά μετά από σαράντα ένα χρόνια φανατικής αμφισβήτησης του πολιτικού μας κατεστημένου, θα έπρεπε να είχαν αλλάξει όλα στον τόπο μας.

Οι νεαροί που συμμετείχαν με πάθος σε πολυπληθείς πορείες διαμαρτυρίας το 1974, 1975, 1976, 1977, 1978, 1979, 1980 είναι, υπολογίζω, σήμερα περίπου 55-60 χρονών. Αν εξαιρέσουμε κάποιους ελάχιστους που σκάλωσαν σ’ αυτές τις διαμαρτυρίες και γερνούν μαζί με αυτές, οι υπόλοιποι πού είναι;

Ας συνεχίσουμε ωστόσο τους υπολογισμούς: Οι νεαροί που πήραν τη θέση των πρώτων αυτών νεαρών, οι οποίοι μεγάλωσαν λιγάκι και αποσύρθηκαν σιγά-σιγά, οι νέοι αυτοί νεαροί που ανέλαβαν να συνεχίσουν τον αγώνα το 1981, 1982,1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989  θα είναι σήμερα περίπου 45-55 χρονών. Χάθηκαν εννοείται κι αυτοί, αφού ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους και το κοινωνικό τους χρέος να διαμαρτυρηθούν για τη στραβή πολιτική του τόπου μας.

Ακολουθούν τα έτη 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999. Μια νέα γενιά νεαρών αναλαμβάνει τα πόστα και συνεχίζει τον κοινωνικό-πολιτικό αγώνα για την εξάλειψη των δεινών που μαστίζουν τον τόπο μας. Οι νεαροί αυτοί σήμερα θα είναι περίπου 35-45 χρονών και, όπως και όλοι οι προηγούμενοι, θα έχουν κάνει οικογένεια και θα έχουν λίγο πολύ μια δουλειά.

Αυτοί όλοι οι κάποτε νεαροί και νυν μεσόκοποι, αν τους αθροίσουμε, θα δούμε ότι αποτελούν ένα σημαντικό μέρος του ελληνικού πληθυσμού. Παρά τις νεανικές διαμαρτυρίες τους και το άδολο όραμά τους για μια δικαιότερη και καλύτερη κοινωνία, όχι μόνο δεν κατάφεραν να αλλάξουν απολύτως τίποτα, αλλά αντιθέτως κατάφεραν να φέρουν την ελληνική κοινωνία στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Επειδή όλοι αυτοί οι νεαροί κάποια στιγμή έπαψαν να είναι νεαροί, βρήκαν μια δουλίτσα και ένα γυναικάκι φρόνιμο και έκαναν ό,τι κάνουν όλοι: οικογένεια (ευλογημένη από θεούς και από ανθρώπους) και παιδάκια.  Και έτσι όλα τα μεγάλα και τα οραματικά πήραν τέλος. Η οικογένεια θέλει να φάει, θέλει να ντυθεί, θέλει να διασκεδάσει. Τα παιδάκια θέλουν το σχολείο τους, θέλουν τα παιχνίδια τους, θέλουν τα ιδιαίτερά τους. Αργότερα θέλουν το γυμναστήριό τους, τις ξένες γλώσσες τους, τις κιθάρες τους και τα ακριβά τους ρούχα.

Οι πρώην νεαροί και νυν σύζυγοι οικογενειάρχες με υποχρεώσεις πρέπει να δουλεύουν για να παρέχουν στην οικογένεια ό,τι χρειάζεται. Όταν έρχεται ο καιρός των εκλογών, ψηφίζουν κόμματα που τους υπόσχονται αύξηση της ευημερίας τους και εξασφάλιση των κεκτημένων τους. Τρελοί είναι να ψηφίσουν κόμματα που ονειρεύονται  κοινωνικές ανατροπές;

Έτσι χωρίς αναστολές και δισταγμούς ψηφίζουν τα κόμματα εκείνα που κάποτε μισούσαν. Και η Βουλή γεμίζει με πολιτικούς που κάποτε οι πρώην νεαροί έβριζαν.

Και μετά τι έγινε;

Μετά ήρθε η κατάρρευση και μείναμε όλοι ενεοί.

Αλλά ας μην ανησυχούμε. Διότι οι βλαστοί των παλιών εκείνων νεαρών και νυν βολεμένων οικογενειαρχών συνεχίζουν με ζήλο την παράδοση των γονιών τους.

Είναι αυτοί που τώρα κάνουν τις πορείες διαμαρτυρίας, τα συλλαλητήρια, τις συγκεντρώσεις και όλα τα σχετικά. Με οράματα ακόμα στην καρδιά τους, με εντιμότητα και με πίστη σ’ αυτό που οραματίζονται. Κάποιοι γέροι που ξέμειναν και αναπολούν τις ένδοξες μέρες του παρελθόντος είναι κοντά τους και τους βοηθούν στον αγώνα τους.

Σύντομα κι αυτοί οι νεαροί θα χαθούν από το προσκήνιο. Θα ακολουθήσουν την πεπατημένη και τόσο μονότονα προβλέψιμη πορεία: μια δουλίτσα, ένα γυναικάκι, γάμος, παιδάκια. Πάει, εξουδετερώθηκαν.

Ώρα για τους επόμενους.

Και ο τόπος παρά τις παλιές ουλές, παρά τις νωπές πληγές συνεχίζει κι αυτός την πορεία του στον χρόνο κουτσαίνοντας και ασθμαίνοντας, χωρίς να αλλάζει τίποτα απολύτως.

Αν μόνο ήξεραν αυτοί οι νεαροί, αν μόνο μπορούσαν να υποπτευθούν πόσο εύκολα θα μπορούσαν όλα να γίνουν καλύτερα μέσα σε μια γενιά, αν σκυμμένοι στα εργαστήρια, σκυμμένοι στα βιβλία τώρα, στα χρόνια των σπουδών, έβγαιναν μια μέρα στην κοινωνία εφοδιασμένοι με βαθιά γνώση, κατηρτισμένοι και σίγουροι για τον εαυτό τους και χωρίς κραυγές, φιγούρες  και τσιτάτα, χωρίς παπαγαλίες  και πολιτικές αερολογίες, χωρίς φανατική εθελοτύφλωση υποχρέωναν τις παλιές ιδέες να υποχωρήσουν και επέβαλλαν τις σύγχρονες ιδέες με τη δική τους λαμπερή προσωπικότητα.

Αν μόνο ήξεραν σε ποια σωστά κανάλια  να διοχετεύσουν τη ζωτικότητά τους και τα οράματά τους και να τα στηρίξουν με σιωπηλή επιμονή, με πίστη και σταθερότητα που δεν θα εξανεμιστεί με το πρώτο χάδι μιας εκμαυλιστικής  κοινωνίας...

 Αν μόνο ήξεραν να φυλαχτούν από αυτό που θα τους κουκουλώσει σε λίγο και θα τους μεταβάλει σε πιόνια ενός πανάρχαιου παιχνιδιού...  

Αν έστω μπορούσαν να υποψιαστούν ότι και τώρα πιόνια είναι που αλλάζουν θέσεις στη σκακιέρα...

 Αν μπορούσαν τουλάχιστον να δουν τον εαυτό τους πώς θα είναι σε λίγα χρόνια...