"Το σπίτι στέκονταν εκεί..."

Το σπίτι στέκονταν εκεί

ερειπωμένο πια

κατάκλειστο

απομεινάρι άλλων εποχών

οι δρόμοι γύρω με τα δέντρα

η θάλασσα από κάτω

με τα βράχια

πάντα στην ίδια θέση

ακόμα και το φως του ήλιου

που έδυε στο πέλαγος

είχε τα ίδια χρώματα

και γύρω η σιωπή

ίδια ήταν κι αυτή.

Μόνο εγώ διέφερα

έτσι όπως περιέφερα

μέσα στο τρισδιάστατό μου παρελθόν

ένα σώμα βαρύ

μια ψυχή κουρασμένη

και μια πείρα τεράστια.

Με άλλα λόγια καμιά σχέση

δεν είχα

με εκείνη την έφηβη

που περπατούσε κάποτε

σ’ αυτούς τους δρόμους

που κοίταζε αυτή τη θάλασσα

που έβλεπε στη σιωπή

αυτά τα χρώματα της δύσης

που ονειρευόταν ατελείωτα

μέσα σ’ αυτό το σπίτι.

  

Δεν είχα καμιά σχέση απολύτως.

Γι’ αυτό

δεν δάκρυσα.

Ένιωσα μόνο ξένη

εμφυτευμένη

σε ένα παρελθόν αλλότριο.