" Ω, πόσο μακριά..."

Τώρα δεν έχεις πια επιστροφή,

ο χρόνος γύρισε ανάποδα

και μια απέραντη σιγή

απλώθηκε στον κόσμο,

μπορείς τα πάντα τώρα

-τα αντάλλαξες με την ελπίδα σου,

χωρίς καθόλου να νοιαστείς.

Τώρα είναι γεμάτο το κορμί σου από μηνύματα,

εδώ η ενοχή,

εδώ η λαγνεία,

ο έρωτας εδώ,

και από κάτω ο θυμός,

η οργή, η μανία,

η έκσταση,

μετά η απόγνωση,

ύστερα η παραίτηση

και κάτι απέραντα σκοτάδια.

Δες τώρα

πώς γυρίζει αργά ανάσκελα ο χρόνος,

πώς οι ορίζοντες μετακινούνται,

κι έγιναν άφαντοι οι άνθρωποι.

Μονάχη τώρα εσύ

σαν Μοίρα,

σαν Θεός,

σαν Φύση Μάγισσα

στέκεσαι φοβερή

κι αποφασίζεις,

χαράζεις τις αιμάτινες γραμμές,

λες ξόρκια

και καλείς συμπότες στο μεθύσι σου

παράξενες μορφές και

ω, πόσο μακριά είναι όλα τα άλλα,

ο θάνατος και η ζωή,

οι ομιλίες και τα βάσανα του ανθρώπου,

οι ανατολές του ήλιου,

οι σκιές της νύχτας,

 οι πόθοι των ερωτευμένων

στα μαλακά κρεβάτια τους,

ω, πόσο μακριά...