Έχασα ένα φίλο

                               Simon Birch "At the brink of death"

Σήμερα πενθώ ένα φίλο που ποτέ δεν γνώρισα στις τρεις διαστάσεις της ζωής, ποτέ δεν είδα το πρόσωπό του, δεν άκουσα τη φωνή του, δεν ξέρω τι χρώμα είχαν τα μάτια του, αν τα μαλλιά του ήταν καστανά ή ξανθά, δεν ξέρω τίποτα σχεδόν γι αυτόν και δεν έχω τίποτα από αυτόν, εκτός από ό,τι γλυκό και τρυφερό μού έγραψε, όταν γίναμε φίλοι στο φέις.

Σήμερα πενθώ ένα φίλο του φέις.

Και δεν έχει διαφορά τελικά. Καμιά διαφορά δεν έχει από το άλλο πένθος, αυτό που δοκιμάζουμε, όταν ένας φίλος με σάρκα και οστά, που γνωρίσαμε στις τρεις διαστάσεις της ζωής, φεύγει από κοντά μας.

Ο Γιώργος Ρόμπερτ, ένας τυραννισμένος άνθρωπος που καθηλώθηκε νωρίς σε αναπηρικό καροτσάκι, χαμογελούσε στο φέις μέχρι την τελευταία του στιγμή. Μέσα από ηλεκτρονικούς μηχανισμούς ακατανόητους για τους περισσότερους από μας η ψυχή του ερχόταν σε επαφή με τη δική μας. Διασχίζοντας παγερά και απρόσωπα ηλεκτρονικά κυκλώματα, αλλάζοντας μορφές, παίρνοντας σχήματα ηλεκτρονικά ακατάληπτα ερχόταν και μας έβρισκε το συναίσθημά του, οι αποχρώσεις της διάθεσής του, η αγάπη του, ο ενθουσιασμός του.

Όχι, καμιά διαφορά δεν έχει από το άλλο πένθος.

Ας λένε ό,τι θέλουν για το διαδίκτυο οι ολιγόμυαλοι. Όμως η αλήθεια είναι ότι η ανθρώπινη ψυχή έχει εγκατασταθεί μέσα εκεί φορτωμένη συναισθήματα, κλαίει, γελά, αγαπά, θυμώνει, ονειρεύεται.

Το διαδίκτυο είναι ανθρώπινος τόπος. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά του, όλες τις σκοτεινές και φωτεινές πλευρές του. Και έχει και δάκρυα. Αληθινά δάκρυα. Και αληθινή θλίψη. Και αληθινό πένθος. Μόλις τώρα δα είδα τη φοβερή σκιά του θανάτου να φτερουγίζει εκεί μέσα.

Έχασα ένα φίλο.

Δεν ξέρω τι μορφή είχε, πώς ήταν η φωνή του, τι χρώμα είχαν τα μάτια του.
Ξέρω πώς ήταν η ψυχή του.

Αυτό είναι που πονά τελικά.