Επιλεκτικές ευαισθησίες

 Υπάρχουν κάποιες ελευθερίες που σε μια δημοκρατία είναι αυτονόητες. Ανάμεσα σ’ αυτές η πιο σημαντική είναι νομίζω η προσωπική ελευθερία. Ωστόσο το κράτος σε συμφωνία με τους πολίτες έχει το δικαίωμα να την αφαιρεί από ορισμένα άτομα, όταν αυτά παραβιάζουν το νόμο. 

Γι αυτό εξάλλου υπάρχουν οι φυλακές. Η στέρηση της προσωπικής ελευθερίας για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα δεν σοκάρει κανένα δημοκρατικό πολίτη, όταν πρόκειται για ανθρώπους που έχουν διαπράξει ληστείες, φόνους , βίαιες επιθέσεις, απάτες και καταχρήσεις. Παρ’ όλα αυτά και οι φυλακισμένοι προστατεύονται σε μια δημοκρατική πολιτεία και διατηρούν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Το σκεπτικό είναι ότι  ο πολίτης ακόμα κι αν είναι παραβάτης του νόμου έχει προσωπικότητα και αξιοπρέπεια που δεν πρέπει με κανένα τρόπο να θίγονται.

Οι σεξουαλικοί εγκληματίες είναι μια ειδική κατηγορία παραβατών του νόμου που  όμως δεν έχουν διαφορετική μεταχείριση από τους υπόλοιπους παράνομους. Κλείνονται κι αυτοί στις φυλακές για να εκτίσουν την ποινή τους και κατόπιν  αποφυλακίζονται  και  ξαναμπαίνουν στην κοινωνία. Είναι ελεύθεροι και έτοιμοι να επαναλάβουν το σεξουαλικό τους έγκλημα,  την κακοποίηση, το βιασμό και τη δολοφονία παιδιών και γυναικών.

Η  φυλακή δεν μπορεί να λειτουργήσει σωφρονιστικά σε άτομα που υποφέρουν από σεξουαλικές διαταραχές. Οι σεξουαλικοί εγκληματίες πάντα θα παρασύρονται  από τις σκοτεινές ορμές τους και καμιά λογική  και κανείς φόβος τιμωρίας δεν είναι ικανά να τους αναχαιτίσουν. Το μόνο που μπορεί να τους αναχαιτίσει είναι μια ειδική φαρμακευτική αγωγή που καταστέλλει τις ανδρικές σεξουαλικές ορμόνες τους, κάτι που ήδη γίνεται σε ορισμένες χώρες.

Εδώ όμως μπαίνει το θέμα της αξιοπρέπειας του πολίτη και οι οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διαμαρτύρονται έντονα εναντίον αυτής της πρακτικής. Εκφράζονται επίσης φόβοι ότι με τον τρόπο αυτό η κοινωνία θα αρχίσει σιγά-σιγά να διολισθαίνει προς την ευγονική επεμβαίνοντας όλο και περισσότερο πάνω στο σώμα του άλλου. Και μόνο στο άκουσμα  της λέξης «ευγονική» ο κόσμος ανατριχιάζει, γιατί ο νους του πάει αμέσως  στις μεθόδους των ναζιστών γιατρών που ήθελαν να βελτιώσουν το ανθρώπινο είδος σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα.

Παρακολουθώντας μια διαδικτυακή συζήτηση προοδευτικών ανθρώπων πάνω σε αυτό το θέμα, διαπίστωσα με απογοήτευση ότι είναι κάθετα αντίθετοι προς οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή που καταστέλλει την αποκλίνουσα σεξουαλική επιθυμία. Ίσως παίζει ρόλο και ο όρος που χρησιμοποιείται στη συγκεκριμένη περίπτωση:  «χημικός ευνουχισμός», ένας όρος που παραπέμπει σε ακρωτηριασμούς που συνηθίζονταν στο παρελθόν και που  γίνονταν φυσικά χωρίς τη συγκατάθεση των θυμάτων.

Σήμερα η Δημοκρατία της Τσεχίας είναι η μόνη χώρα της ΕΕ που  έχει επιτρέψει το χειρουργικό ευνουχισμό 94 κρατουμένων. Η μέθοδος αυτή αφορά στην αφαίρεση του ιστού που είναι υπεύθυνος για την παραγωγή τεστοστερόνης. Δεν είναι δηλαδή ακρωτηριασμός.  Πρόκειται πάντως για μη αναστρέψιμη επέμβαση στο σώμα του άλλου και γι αυτό είναι καταδικαστέα.  Εκτός αν ο ίδιος ο κρατούμενος το ζητήσει, οπότε αναλαμβάνει αυτός την ευθύνη.

Η Πολωνία ενέκρινε νόμο σύμφωνα με τον οποίο ο χημικός ευνουχισμός είναι υποχρεωτικός σε δράστες ορισμένων περιπτώσεων παιδεραστίας.  Το ίδιο ετοιμάζεται να κάνει και η Ρωσία.

Υπέρ της φαρμακευτικής αγωγής για την καταστολή της σεξουαλικής επιθυμίας είναι το γεγονός ότι πρόκειται για αναστρέψιμη διαδικασία. Όταν η αγωγή διακοπεί, η σεξουαλική επιθυμία επανέρχεται. Επομένως ακόμα κι αν πρόκειται για υποχρεωτική χημική καταστολή,  εφόσον τα αποτελέσματά της δεν είναι μόνιμα και ανά πάσα στιγμή μπορούν να αναιρεθούν, η προσωπική ελευθερία του δράστη δεν βλέπω να υφίσταται μεγάλη φθορά.

Στη Μεγάλη Βρετανία, της οποίας η δημοκρατική ευαισθησία δεν αμφισβητείται,  ο χημικός ευνουχισμός είναι συνηθισμένη πρακτική. Ο καταδικασμένος έχει δύο επιλογές: ή να βγει με αναστολή από τη φυλακή και να παίρνει τα φάρμακά του ή αν δεν θέλει να τα πάρει, να παραμείνει στη φυλακή. Ο Καναδάς και αρκετές πολιτείες στις ΗΠΑ έχουν υιοθετήσει παρόμοια μέτρα. 

Το θέμα της χημικής καταστολής το εξετάζει και η Γαλλία μετά την απαγωγή και τη δολοφονία μιας σαραντάχρονης γυναίκας από κάποιον που είχε βγει πρόσφατα από τη φυλακή, αφού εξέτισε ποινή 7ούς κάθειρξης για την απαγωγή και το βιασμό μια νεαρής κοπέλας.

Η απόφαση σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ανήκει στον καταδικασθέντα και έτσι φαίνεται να μην παραβιάζεται η ελεύθερη βούληση του ατόμου. Το γεγονός ότι έχει μπει στη φυλακή παρά τη θέλησή του δεν υποψιάζει τους πολίτες ότι έτσι κι αλλιώς η ελεύθερη βούλησή του  έχει δραματικά περιοριστεί. Μιλάμε επομένως εδώ για επιλεκτικές ευαισθησίες.

Οι δημοκρατικά ευαίσθητοι πολίτες που ταράζονται με τη λέξη «ευνουχισμός» πρέπει να λάβουν υπόψη τους:

 α) ότι δεν πρόκειται εδώ για ευνουχισμό, η λέξη είναι άστοχη στην προκειμένη περίπτωση. Πρόκειται για φαρμακευτική αγωγή που καταστέλλει (όσο καιρό διαρκεί) τη νοσηρή σεξουαλικότητα ενός ψυχικά διαταραγμένου ατόμου. Με την ίδια λογική χορηγούμε φάρμακα στους σχιζοφρενείς, στους καταθλιπτικούς, στους ψυχαναγκαστικούς, στους αυτοκτονικούς και σε όλους όσοι πάσχουν από βαριά ψυχικά νοσήματα, χωρίς να έχουμε ενοχές ότι επεμβαίνουμε στην ελεύθερη βούληση του ασθενούς. Αν αφήσουμε πχ τον αυτοκτονικό χωρίς φάρμακα, θα αυτοκτονήσει, γιατί αυτό θέλει η «ελεύθερη» βούλησή του. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και με την «ελεύθερη» βούληση του παιδεραστή και του βιαστή.

β) Η φυλάκιση των σεξουαλικών εγκληματιών απλώς τους απομακρύνει για ένα διάστημα από τα θύματά τους. Όταν βγουν από τη φυλακή, θα συνεχίσουν την εγκληματική τους δράση.  Ούτε προστατεύονται καλύτερα τα ανθρώπινά δικαιώματά τους, όταν βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα. Οι συγκρατούμενοί τους  που δεν έχουν τις ανάλογες ευαισθησίες επιφυλάσσουν μια πολύ σκληρή μεταχείριση σ’ αυτή την κατηγορία των παραβατών του νόμου. Αντίθετα οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να ζήσουν ελεύθεροι και ακίνδυνοι, με την προϋπόθεση όμως ότι θα ακολουθούν ειδική φαρμακευτική αγωγή, την οποία δεν θα διακόψουν ποτέ.

Το άρθρο δημοσιεύεται στην Ελεύθερη Ζώνη

  http://www.elzoni.gr/html/ent/474/ent.14474.asp